ارتش ایالات متحده بیش از 165000 سرباز مستقر در بیش از 170 کشور و منطقه در سراسر جهان از جمله کانادا دارد. بر اساس داده‌های اخیر مرکز داده‌های نیروی دفاعی پنتاگون، ۱۵۶ نفر از نیروهای نظامی ایالات متحده در حال حاضر در خاک کانادا مستقر هستند. این نیروها شامل ۶۹ نفر از نیروی هوایی، ۳۶ نفر از نیروی دریایی، ۲۹ نفر از نیروی زمینی، ۱۵ نفر از سپاه تفنگداران دریایی، چهار نفر از گارد ساحلی و سه نفر از نیروی فضایی ایالات متحده هستند.
تعدادی از این نیروها به‌ویژه در همکاری نزدیک با نیروهای کانادایی در پایگاه‌های نوراد (فرماندهی دفاع هوافضای آمریکای شمالی) در انتاریو و وینیپگ فعالیت می‌کنند. نوراد، که وظیفه حفاظت از آمریکا و کانادا در برابر حملات هوایی را بر عهده دارد، نیازمند همکاری نزدیک دو کشور است.
استیون سیدمن، رئیس دانشکده روابط بین‌الملل دانشگاه کارلتون، در این‌باره گفت: «عملیات نوراد مستلزم همکاری نزدیک میان کانادا و ایالات متحده است. نیروهای نظامی آمریکایی در کانادا عمدتاً برای تسهیل روابط نوراد حضور دارند.»
علاوه بر فعالیت در چارچوب نوراد، نیروهای آمریکایی در کانادا وظایف دیگری نیز بر عهده دارند. این وظایف شامل مأموریت‌های دیپلماتیک در سفارت آمریکا در اتاوا، تحصیل در دانشکده‌های نظامی کانادا، و هماهنگی با نیروها و افسران کانادایی در سراسر کشور می‌شود.
کارشناسان معتقدند که حضور نیروهای نظامی ایالات متحده در کانادا نشان‌دهنده یک همکاری دفاعی قوی و منسجم بین دو کشور است. فردریک لابر، استاد علوم سیاسی در کالج نظامی کانادا، اظهار داشت: «این همکاری دفاعی یکی از بهترین اشکال ادغام دوجانبه بین کانادا و ایالات متحده است که احتمالاً علی‌رغم دیدگاه‌های دونالد ترامپ پایدار خواهد ماند.»
در حالی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده، از احتمال استفاده از «قدرت اقتصادی» برای تبدیل کانادا به ایالت ۵۱ آمریکا صحبت کرده است، کارشناسان این اظهارات را صرفاً «حرف‌های بی‌اساس» دانسته و نگرانی درباره حضور نیروهای آمریکایی در کانادا را بی‌مورد می‌دانند.
راب هیوبرت، استاد علوم سیاسی و متخصص دفاعی در دانشگاه کلگری، گفت: «هرگونه فشار سیاسی از سوی ترامپ می‌تواند هماهنگی نزدیک میان دو کشور را مختل کند، اما احتمال وقوع یک تهاجم نظامی بزرگ از سوی آمریکا تقریباً غیرممکن است.»
کانادا و ایالات متحده سابقه طولانی در همکاری‌های نظامی دارند. این دو کشور نه‌تنها در جنگ‌های بزرگ قرن گذشته در کنار یکدیگر جنگیده‌اند، بلکه همکاری‌های صلح‌آمیز قابل‌توجهی نیز در زمان صلح داشته‌اند. این مشارکت نشان‌دهنده تعهد دو کشور به حفظ امنیت مشترک در منطقه است.
