بر اساس یک نظرسنجی اخیر در مورد خشم جاده‌ای (Road Rage)، رانندگان کانادایی شاهد رفتارهای پرخاشگرانه بیشتری از سوی رانندگان عصبانی هستند.
نظرسنجی Leger که به نمایندگی از Rates.ca انجام شده نشان می‌دهد که ۸۳ درصد از رانندگان کانادایی تنها در سال گذشته شاهد حوادث خشم جاده‌ای بوده‌اند. این رقم نسبت به سال ۲۰۲۲، ۵ درصد افزایش یافته است.
با این حال، حتی با افزایش این نرخ، همه رانندگان حاضر به اعتراف نیستند: تنها ۵۶ درصد از رانندگانی که در این نظرسنجی شرکت کردند، اذعان داشتند که در سال گذشته درگیر نوعی از خشم جاده‌ای شده‌اند.
به عنوان مثال، ۲۰ درصد از شرکت کنندگان گفتند که دیده‌اند افرادی برای رویارویی با کسی از وسایل نقلیه خود خارج شده‌اند، اما تنها ۳ درصد اعتراف کرده‌اند که خودشان درگیر چنین رفتاری شده‌اند. علاوه بر این، ۶۳ درصد می‌گویند که دیده‌اند راننده دیگری در جاده مسیر راننده دیگری را سد کرده است، اما تنها ۱۵ درصد حاضر به اعتراف هستند.
در این نظرسنجی آمده است: «خشم جاده‌ای به طور کلی به رفتارهای پرخاشگرانه یا خشونت آمیزی گفته می‌شود که رانندگان در پاسخ به تخلفات یا ناامیدی‌های درک شده در جاده از خود نشان می‌دهند.»
خشم جاده‌ای می‌تواند شامل بوق زدن، چراغ زدن، ترمز ناگهانی، چسبیدن به ماشین جلویی، حرکات ناشایست، سد کردن مسیر راننده دیگر، پایین کشیدن شیشه برای فریاد زدن بر سر کسی یا خروج از وسیله نقلیه برای رویارویی با کسی باشد.
چرا رانندگان کانادایی اینقدر عصبانی هستند؟
آدریان گافوگ، متخصص بهبودی مستقر در بریتانیا در مرکز ترک اعتیاد Acquiesce، در این می‌گوید: «پدیده خشم جاده‌ای ناشی از عوامل روان‌شناختی، از جمله استرس است.»
«عوامل خارجی مانند ناراحتی در خانه یا محل کار، مشکل در تأمین مالی و دیر رسیدن را اضافه کنید، خشم جاده‌ای می‌تواند به طرز شگفت‌آوری به سرعت سر برآورد.»
بر اساس نظرسنجی خشم جاده‌ای سال ۲۰۲۴ توسط Pollara، آلبرتا و انتاریو (۵۵ درصد از شرکت کنندگان) عصبانی‌ترین مردم را دارند، به دنبال آن بریتیش کلمبیا و آتلانتیک کانادا (۵۴ درصد)، مانیتوبا و ساسکاچوان (۵۲ درصد) و کبک (۴۸ درصد) قرار دارند.
دکتر دبورا گیلمن، روانشناس دارای مجوز ارشد در خدمات روانشناسی فاکس چپل در پنسیلوانیا، در این گزارش گفته است: افرادی که مستعد خشم جاده‌ای هستند با صبر مشکل دارند و مشکلات عصبانیت ریشه‌ای دارند، رانندگان غیرقابل پیش بینی و ترافیک سنگین می‌توانند محرک‌های اصلی خشم باشند.
او می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند حق ویژه‌ای دارند که هر کجا که نیاز دارند، سریع‌تر از هر کس دیگری باشند. آنها رانندگان دیگر را به عنوان موانع یا مشکلات می‌بینند، نه به عنوان هم نوعانی که سعی می‌کنند به جایی برسند. وقتی کارها بر وفق مرادشان پیش نمی‌رود (مثلاً راننده آهسته‌ای در جلو قرار دارد)، آن را به عنوان یک حمله شخصی تلقی می‌کنند.»
