نیوفاندلند و لابرادور به‌تازگی به طور رسمی شهر تلت کوو (Tilt Cove) را منحل کرده است؛ کوچکترین شهر کانادا که زمانی در دوران شکوفایی معادن مس رونق داشت. اکنون با تنها چند سکنه باقی‌مانده، تصمیم برای لغو وضعیت شهرداری، بازتابی است از روندی آرام اما پیوسته در سراسر کشور: ناپدید شدن تدریجی جوامع کوچک روستایی.
اما تلت کوو تنها نیست. در بیست سال گذشته، دست‌کم ۱۰ شهرداری دیگر در کانادا — برخی با قدمتی بیش از یک قرن — وضعیت رسمی خود را به عنوان شهر، روستا یا قصبه از دست داده‌اند. هر یک از آن‌ها داستانی مشابه از آرزو، ایستادگی و در نهایت، عقب‌نشینی روایت می‌کنند. مجموعه این موارد، تصویری روشن از تغییرات جمعیتی و اقتصادی بزرگی است که در حال شکل دادن به چشم‌انداز روستایی کانادا هستند.در ادامه ۱۰ جامعه کانادایی که در سال‌های اخیر وضعیت شهرداری خود را از دست داده‌اند معرفی می‌شوند، همراه با دلایل این تصمیمات:
۱. پارسبرو، نوا اسکوشیا
- تأسیس: ۱۸۸۹
- جمعیت اوج: حدود ۱٬۰۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشتی‌سازی و ماهیگیری نمکی
- در پاییز ۲۰۱۶، روشن شد که پارسبرو — شهری تاریخی در کرانه‌های خلیج فاندی — دیگر قادر به اداره مستقل خود نیست. در ۱ نوامبر، این شهر به طور رسمی منحل شد و در شهرداری شهرستان کامبرلند ادغام گشت. کاهش جمعیت، زیرساخت‌های فرسوده و محدودیت‌های مالی، مسئولان را به تصمیمی دشوار اما ضروری رساند. ادغام به عنوان راهکاری برای کاهش هزینه‌ها و افزایش کارایی معرفی شد، هرچند برای بسیاری از ساکنان، این تصمیم به معنای پایان یک دوره تاریخی بود.
۲. برسفورد، نیوبرانزویک
- تأسیس: ۱۹۸۴
- جمعیت اوج: حدود ۳٬۰۰۰ نفر
- صنعت اصلی: جنگل‌داری و صنایع کاغذ
- در آغاز سال ۲۰۲۳، برسفورد با جوامع اطراف ادغام شد و شهر جدیدی به نام «بل-به» (Belle-Baie) شکل گرفت. این اقدام نه صرفاً یک تغییر اداری، بلکه حرکتی استراتژیک برای تجمیع منابع، بهبود خدمات شهری و تقویت رشد منطقه‌ای بود. ساکنان با اینکه با نامی جدید مواجه شدند، اما به آینده‌ای امیدوارکننده با همکاری‌های گسترده‌تر منطقه‌ای چشم دوختند.
۳. درونت، آلبرتا
- تأسیس: ۱۹۳۰
- جمعیت اوج: حدود ۲۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشاورزی و نفت
- در سپتامبر ۲۰۱۰، با کاهش جمعیت و فشارهای مالی، درونت دیگر توان اداره خود را نداشت. در ۱ سپتامبر، وضعیت روستای مستقل خود را از دست داد و به‌عنوان قصبه‌ای تحت نظارت شهرستان Two Hills No. 21 درآمد. این تصمیم صرفاً تغییر ساختار اداری نبود، بلکه تلاشی برای مدیریت مؤثرتر و دسترسی بهتر به خدمات بود.
۴. کنسو، نوا اسکوشیا
- تأسیس: ۱۹۰۱
- جمعیت اوج: حدود ۱٬۶۰۰ نفر
- صنعت اصلی: ماهیگیری و کابل‌گذاری اقیانوس اطلس
- در ۱ ژوئیه ۲۰۱۲، کنسو که زمانی بندری پرجنب‌وجوش بود، به شهرداری منطقه گایزبورو پیوست. سقوط صنعت ماهیگیری در دهه ۹۰، ضربه‌ای مهلک به اقتصاد محلی وارد کرد و باعث مهاجرت و کاهش جمعیت شد. انحلال، تصمیمی دشوار اما اجتناب‌ناپذیر بود.
۵. بریج‌تاون، نوا اسکوشیا
- تأسیس: ۱۸۹۱
- جمعیت اوج: حدود ۱٬۲۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشاورزی و گردشگری
- در ۱ آوریل ۲۰۱۵، بریج‌تاون با هدف کاهش فشارهای مالی و بهبود خدمات، به شهرداری شهرستان آناپولیس پیوست. این تصمیم برای ساکنان اقدامی عملی تلقی شد، هرچند پایان دورانی را برای شهری با سابقه‌ای غنی رقم زد.
۶. اسپرینگ‌هیل، نوا اسکوشیا
- تأسیس: ۱۸۸۹
- جمعیت اوج: ۷٬۳۴۸ نفر (در سال ۱۹۵۸)
- صنعت اصلی: استخراج زغال‌سنگ
- در همان تاریخ انحلال بریج‌تاون، یعنی ۱ آوریل ۲۰۱۵، اسپرینگ‌هیل نیز در شهرداری شهرستان کامبرلند ادغام شد. پس از فجایع معادن در دهه ۵۰ و افول صنعت زغال‌سنگ، این شهر با کاهش جمعیت و منابع مواجه شد. انحلال، راهی برای تضمین آینده‌ای پایدارتر بود.
۷. هانتس‌پورت، نوا اسکوشیا
- تأسیس: ۱۸۹۵
- جمعیت اوج: حدود ۱٬۰۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشتی‌سازی و استخراج گچ
در ۱ ژوئیه ۲۰۱۵، هانتس‌پورت با کاهش شدید فعالیت‌های صنعتی، در شهرداری ناحیه وست هانتس ادغام شد. تصمیمی که در راستای بهبود خدمات و کاهش هزینه‌ها اتخاذ شد.
۸. رابزارت، ساسکاچوان
- تأسیس: ۱۹۱۰
- جمعیت اوج: حدود ۲۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشاورزی
- در ۱ ژانویه ۲۰۰۲، روستای رابزارت به دلیل کاهش جمعیت و فشار اقتصادی، به منطقه‌ای غیرمستقل تبدیل شد و زیر نظر شهرداری رنو قرار گرفت.
۹. وان، ساسکاچوان
- تأسیس: ۱۹۱۰
- جمعیت اوج: حدود ۱۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشاورزی
- در سال ۲۰۰۴، وان با کاهش منابع و جمعیت، به قصبه‌ای تحت نظارت شهرداری Turtle River تبدیل شد.
۱۰. ویلوبروک، ساسکاچوان
- تأسیس: ۱۹۱۰
- جمعیت اوج: حدود ۱۰۰ نفر
- صنعت اصلی: کشاورزی
- در سال ۲۰۰۶، با ادامه کاهش جمعیت و محدودیت مالی، این روستا منحل و در شهرداری اطراف ادغام شد تا خدمات بهتری به ساکنان ارائه شود.
چرا شهرهای کوچک کانادا در حال ناپدید شدن هستند؟
در سراسر کشور، داستانی آشنا در جوامع کوچک تکرار می‌شود: جوانان به دنبال تحصیل و اشتغال، شهرهای بزرگ را برمی‌گزینند و جوامع باقی‌مانده با جمعیتی سالخورده در تلاش‌اند خدمات اولیه را حفظ کنند.
بسیاری از این شهرها تنها به یک صنعت متکی بودند — از جمله زغال‌سنگ، ماهیگیری یا جنگل‌داری — و با افول این صنایع، زیربنای اقتصادی آن‌ها نیز از بین رفت. نبود تنوع اقتصادی، سازگاری با تغییرات را غیرممکن کرد.
اداره یک شهر با چند صد یا حتی چند ده نفر، بار مالی و مدیریتی سنگینی دارد. دولت‌های استانی با تشویق به ادغام یا انحلال، در تلاش‌اند ساختار حکمرانی را ساده‌سازی و خدمات را مؤثرتر ارائه دهند.
چه چیزهایی از دست می‌رود و چه چیزهایی به دست می‌آید؟
برای بسیاری از ساکنان، انحلال شهر تجربه‌ای تلخ است. هرچند خدمات ممکن است پایدارتر شوند، اما هویت محلی از بین می‌رود. دفتر شهردار بسته می‌شود، تابلوی ورودی شهر جمع می‌شود و شورای شهر برچیده می‌گردد. تنها چیزی که باقی می‌ماند، کد پستی و خاطراتی از شهری است که زمانی پرجنب‌وجوش بود.
تلت کوو دیگر به‌عنوان یک شهر رسمی وجود ندارد، اما داستان آن باقی است. کنسو، اسپرینگ‌هیل و دیگر شهرها نیز چنین‌اند. تاریخ آن‌ها نشان می‌دهد که تغییرات بزرگ، اغلب بی‌سروصدا رخ می‌دهند — نه در رویدادهایی عظیم، بلکه در ناپدید شدن تدریجی مکان‌هایی که روزی امیدهای بزرگی در دل داشتند.
