اگرچه ممکن است با نگاه اول متوجه آن نشوید، اما قدیمی‌ترین ساختمان در انتاریو، یک خانه سنگی در شهر نیاگارا (Niagara on the Lake) است. این خانه یک طبقه و نیم، با سنگ‌های روشن و سه پنجره یکسان که توسط سه دودکش احاطه شده‌اند، در گوشه‌ای آرام از یک منطقه مسکونی قرار دارد.
این ساختمان تاریخی در سال 1782 میلادی، به‌عنوان خانه پیتر اسکورد، یکی از سربازان وفادار به بریتانیا در طول جنگ‌های استقلال آمریکا، ساخته شد.
مایکل رابرت بوسیه، نویسنده و استاد بازنشسته دانشگاه کارلتون، در کتاب خود با عنوان «سازندگان سرکش» (Defiant Builders) به بررسی این ساختمان‌ها و سایر سازه‌های سنگی اولیه در انتاریو پرداخته است. او معتقد است که این ساختمان‌ها، علی‌رغم ظاهر ساده‌شان، نمایانگر مهارت و پشتکار اولین مهاجران اروپایی به این منطقه هستند.
بوسیه در کتاب خود توضیح می‌دهد که بسیاری از این ساختمان‌های قدیمی، در مکان‌های دورافتاده و به دور از چشم قرار دارند و اندازه و شکوه ساختمان‌های مدرن را ندارند. با این حال، آن‌ها از نظر تاریخی و معماری بسیار ارزشمند هستند.
او در طی تحقیقات خود، ساختمان‌های سنگی متعددی را در مناطق مختلف انتاریو، از جمله نیاگارا تا گلنگری کاونتی (Glengarry)، بررسی کرده است. بوسیه با عکاسی از این ساختمان‌ها در فصول مختلف و شرایط نوری گوناگون، سعی کرده است تا زیبایی و جزئیات آن‌ها را به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشد.
سه مورد از قدیمی‌ترین ساختمان‌های سنگی که بوسیه در کتاب خود به آن‌ها اشاره می‌کند، همگی در منطقه نیاگارا واقع شده‌اند و پیش از جنگ 1812 ساخته شده‌اند. این ساختمان‌ها به دلیل قدمت و معماری منحصربه‌فردشان، از اهمیت تاریخی بالایی برخوردار هستند.
خانه جان براون در سنت کاترینز، یکی دیگر از ساختمان‌های تاریخی مهم در انتاریو است. این خانه دو طبقه که در سال 1802 ساخته شده است، با استفاده از سنگ آهک محلی بنا شده و نمایانگر مهارت بالای سازندگان آن دوره است. محل قرارگیری این خانه نیز از اهمیت خاصی برخوردار است، زیرا در امتداد مسیر تجاری قدیمی سرخ‌پوستانی قرار دارد که از رودخانه نیاگارا تا منطقه همیلتون امتداد می‌یافت.
نلس منور در گریمزبی، یکی دیگر از ساختمان‌های شاخص در این منطقه است. این خانه بزرگ و مجلل، که در سال 1798 تکمیل شد، ده سال به طول انجامید. دیوارهای ضخیم این خانه، نشان‌دهنده استحکام و دوام آن است.
بوسیه در کتاب خود به همکاری و همبستگی بین مهاجران اولیه انتاریو نیز اشاره می‌کند. به‌عنوان مثال، او به ساخت کلیسای سنت اندرو توسط خانواده نلس اشاره می‌کند که نشان‌دهنده همدلی و همکاری بین ادیان مختلف در آن زمان است.
در مجموع، ساختمان‌های سنگی قدیمی در انتاریو، نه تنها نماد معماری و تاریخ این استان هستند، بلکه داستان‌هایی از زندگی و تلاش‌های مهاجران اولیه را نیز روایت می‌کنند. با حفظ و نگهداری از این ساختمان‌های تاریخی، می‌توانیم میراث فرهنگی خود را برای نسل‌های آینده حفظ کنیم.
