مهاجرت یکی از مسائل غالب عصر ماست. نقش مهمی در انتخابات اروپا و مبارزات انتخاباتی در بریتانیا داشته است. در سراسر جهان به خشم، وعده راه حل‌های آسان و افزایش پوپولیسم منجر شده است.
آنچه در عوض مورد نیاز است بحثی هشیارانه درباره جمعیت شناسی، اشتغال، چندفرهنگی و ادغام است. یکی از معدود کشورهایی که با این مشکل با بلوغ سیاسی مواجه شده است، کانادا است. در واقع، توانایی استقبال و جذب افراد از جاهای دیگر، کارت شانس کانادا برای بیش از نیم قرن بوده است.
این پدر نخست وزیر کنونی، پیر الیوت ترودو بود که چهره کشورش را به معنای واقعی کلمه تغییر داد. در سال 1971، در ابتدا به عنوان واکنشی به آنچه به عنوان ناسیونالیسم در حال رشد فرانسوی زبان در کبک تلقی می‌شد، کانادا اولین کشوری بود که رسماً سیاست چندفرهنگی را اتخاذ کرد.
این واکنش با کمک تصمیم به افزایش جمعیت از طریق مهاجرت انجام شد. کانادا مدت‌ها به مهاجرانی از کشورهای «مشترک‌المنافع سفید» و شمال اروپا اجازه ورود داده بود. زمانی که «دیگران» وارد شدند، با آنها بد رفتار شد.
در دهه 1970 همه چیز به طرز چشمگیری تغییر کرد. کانادا از آسیایی‌های اوگاندایی، ایرانیان فراری از انقلاب 1979، ویتنامی‌ها و دیگران استقبال کرد. در سال 1989، مهاجرت گسترده چینی‌های هنگ کنگ اتفاق افتاد. در سال 2015-2016، کانادا آغوش خود را به روی 40000 پناهجوی فراری از جنگ داخلی در سوریه باز کرد.
کانادا مدت هاست که چراغ راه بهترین روش‌های مهاجرتی بوده است. کانادا اولین کشوری است که حمایت خصوصی (اسپانسرشیپی) از پناهندگان را ترویج می‌کند، و گروه‌هایی از شهروندان، تازه واردان را در جستجوی کار، مدرسه، آموزش زبان، محل اقامت، حتی بردن آنها به شعبه بانک محلی برای افتتاح حساب، راهنمایی می‌کنند. افکار عمومی در مورد کاهش نرخ زاد و ولد، انواع مشاغل مورد نیاز و چگونگی کمک مردم محلی در این گفتمان مشارکت می‌کنند. اولیویا چاو، شهردار تورنتو می‌گوید: «کانادایی‌ها سخاوتمند هستند زیرا همه ما از جایی آمده‌ایم. سیاستمداران دست راستی که در کارت نژاد استفاده می‌کنند تا کنون در صندوق‌های رای ضعیف عمل کرده‌اند.
اما اکنون جنبه دیگری از ماجرا نمایان می‌شود. منطقه تورنتوی بزرگ و دیگر شهرهای بزرگ از کمبود مسکن، دسترسی ضعیف به مراقبت‌های بهداشتی و حمل‌ونقل عمومی رنج می‌برند. بی خانمانی زیاد شده است. دولت فدرال بودجه اضافی را برای پناهگاه‌ها اخاصاص داده است. و بسیاری از پناهجویان در کلسیاها می‌خوابند.
هر ساله دولت کانادا پس از انجام یک سری مشاوره‌های عمومی با ذینفعان یک «سطح» را برای مهاجرت تعیین می کند. سطح توافق شده برای سال‌های 2025 و 2026، 500000 نفر است که بالاترین میزان است. اما در حالی که اقامت دائم مستلزم یک سری پیش‌شرط‌های سختگیرانه است، مقامات در اعطای مجوزهای کار موقت و ویزای دانشجویی بسیار سخاوتمندتر عمل کرده‌اند.
در واکنش به تغییر محسوس افکار عمومی، دولت در ماه مارس محدودیتی برای هر دو گروه (مجوزهای کار موقت و ویزای دانشجویی) اعلام کرد. در سپتامبر 2023، یک نظرسنجی سالانه توسط موسسه Environics که مسائل اجتماعی را ردیابی می‌کند، انجام شد، نشان داد که 44 درصد از مردم موافق بودند که «مهاجرت به کانادا بسیار زیاد است» 17 امتیاز بیشتر نسبت به سال 2022. نخست وزیر کنونی، ترودوی جوان، جاستین، از تحت کنترل درآوردن مهاجرت صحبت کرده است.
کیت نیومن، کارشناس ارشد موسسه Environics می‌گوید: «مهاجرت و ادغام بخش مهمی از هویت ملی ما هستند. کانادایی‌ها همچنان به مزایای مهاجرت و استقبال از مردم از سرتاسر جهان اهمیت می‌دهند، اما اعتماد خود را نسبت به نحوه مدیریت سیستم از دست داده‌اند.»
کانادا باید به سرعت به مشکلات مسکن و دیگر فشارها بر خدمات عمومی رسیدگی کند. این سخت خواهد بود اما نه به سختی جاهای دیگر با توجه به اینکه دومین اقتصاد در حال رشد در G7 را دارد. باید اطمینان حاصل کند که سیستم مهاجرتی خود مانند گذشته کارآمد باقی می‌ماند. همچنین بیش از همه، نیاز به نگه داشتن مردم دارد.
