گزارش اخیر مؤسسه خانواده وانیر (Vanier Institute of the Family)، تصورات رایج در مورد میزان طلاق در کانادا را زیر سوال برده است و کاهش قابل توجه طلاق را در چند دهه گذشته نشان می‌دهد. بر خلاف این باور که به طور گسترده مردم معتقدند که نیمی از ازدواج‌ها به طلاق ختم میشود، این گزارش روند کاهشی در نرخ طلاق را از اوایل دهه 1990 نشان می‌دهد و می‌گوید که نرخ طلاق به پایین‌ترین حد در 50 سال اخیر رسیده است.
بر اساس این گزارش، نرخ طلاق در سال 2020 به 5.6 در هر 1000 فرد متاهل کاهش یافته است، که با نرخ 12.7 ثبت شده در سال 1991 کاملاً متفاوت است.
با این حال، کاهش نرخ طلاق صرفاً منعکس کننده پیوندهای زناشویی قوی‌تر نیست. این گزارش به کاهش همزمان نرخ ازدواج اشاره می‌کند، به طوری که تنها 44 درصد از افراد بالای 15 سال در سال 2021 ازدواج کردند؛ در مقایسه این میزان در سال 1991 بیش از 54 درصد بود. این تغییر در الگوهای ازدواج نشان دهنده تغییر نگرش نسبت به خانواده سنتی و پذیرش فزاینده ساختارهای روابط جایگزین است.
علاوه بر این، این گزارش بر اهمیت ازدواج کامن لا یا غیررسمی (common-law) در کانادا تأکید می‌کند، به طوری که بیش از یک زوج از هر پنج زوج در سال 2021 این نوع از رابطه را انتخاب کرده‌اند. نکته مهم این است که جدایی بین زوج‌های کامن لا در آمار طلاق نشان داده نمی‌شود.
ازدواج کامن لا که به عنوان «زندگی مشترک» یا «زندگی باهم» نیز شناخته میشود، زوج‌ها بدون اینکه رسماً با هم ازدواج قانونی کنند با هم زندگی می‌کنند و یک زندگی خانگی مشترک دارند. در روابط غیررسمی، زوج‌ها معمولاً برای مدت طولانی با هم زندگی می‌کنند و ممکن است مانند ازدواج در امور مالی، مسئولیت‌ها و وظایف خانه مشترک باشند.
در حالی که حقوق و تعهدات قانونی زوج‌های کامن لا بسته به حوزه قضایی متفاوت است، در بسیاری از مکان‌ها از جمله کانادا زوج‌های غیررسمی ممکن است حقوق قانونی خاصی مشابه حقوق زوجین قانونی داشته باشند، به ویژه در مورد حقوق مالکیت، ارث، و تعهدات حمایتی در زمینه اسپانسرشیپی مهاجرت.
لیزا استروشاین، استاد دانشگاه آلبرتا، خاطرنشان می‌کند که اگرچه ممکن است نرخ طلاق بالا به نظر برسد، اما کاهش ازدواج‌ها در نهایت منجر به طلاق‌های کمتری میشود.
طبق سازمان آمار کانادا، در طول قرن گذشته، نسبت زوج‌ها در کانادا نسبتاً ثابت مانده است، به طوری که حدود 57 درصد از بزرگسالان گزارش داده‌اند که در یک رابطه زناشویی هستند. با این حال، این آمار بر اساس داده‌های خانوار است و زوج‌ها را به عنوان کسانی که با هم زندگی می‌کنند تعریف می‌کند.
نرخ طلاق در کانادا از سال 1968 و همزمان با تصویب اولین قانون فدرال طلاق، افزایش یافت. این نرخ در اواخر دهه 1980 به دنبال اصلاحیه‌ای که طلاق را آسان‌تر می‌کرد، به اوج خود رسید. علیرغم باورهای رایج، هرگز این گزاره که نیمی از ازدواج‌ها به طلاق ختم میشود درست نبود. سازمان آمار کانادا پیش‌بینی کرده که حدود 38 تا 41 درصد از ازدواج هایی که در دهه 2000 شروع شده‌اند، طی 30 سال به طلاق ختم می‌شوند.
از دهه 1990، نرخ طلاق در کانادا به طور پیوسته در حال کاهش بوده است. این کاهش را می‌توان تا حدی به جمعیت متاهل سالخورده نسبت داد، زیرا زوج‌های مسن‌تر نسبت به جوان‌تر احتمال طلاق کمتری دارند.
با این حال، کاهش در بین زوج های جوان نیز مشاهده میشود. تحقیقات نشان می‌دهد که تفاوت‌های بین زوج‌هایی که با هم زندگی می‌کنند و کسانی که ازدواج می‌کنند می‌تواند به پیش‌بینی میزان طلاق کمک کند. به عنوان مثال، افرادی که سطح تحصیلات بالاتری کمتر احتمال دارد ازدواج کنند و همچنین احتمال طلاق کمتری دارند. این امر تأثیر متقابل پیچیده عوامل مؤثر بر ثبات زناشویی در جامعه معاصر کانادا را برجسته می‌کند
