تورنتو که با کاندوهای سر به فلک کشیده و خانه‌های تک خانواده خود در حومه شناخته می‌شود، شاهد تغییر قابل توجهی در چشم انداز مسکن خود است. خانم آنجلا جیانگ، یک کارمند بانک ساکن تورنتو، یکی از بسیار افرادی است که این تغییر را پذیرفته است و از یک آپارتمان بلندمرتبه در مرکز شهر به یک ساختمان فورپلکس/چهارپلکس (Fourplex) در حومه نقل مکان کرده است.
فورپلکس‌ها، که می‌توانند ساختمانهای تازه ساز جدید باشند و یا از تبدیل خانه‌های تک خانوار ایجاد شوند، حد وسطی را بین ساختمانهای آپارتمانی بزرگ و خانه‌های تک خانواده ارائه می‌دهند. آنها در اصل ساختمانهای مجزایی هستند که خود به چهار آپارتمان مجزا تقسیم می‌شوند. حامیان این طرح، از جمله دولت کانادا، چهار پلکس را به عنوان راه حلی برای بحران مسکن در این کشور می‌بینند که گزینه مسکن «میانه گمشده» را ارائه می‌دهد.
امسال، زمانی که نخست وزیر جاستین ترودو، یک طرح 6 میلیارد دلاری برای کمک به استان‌ها برای رفع کمبود مسکن ارزان قیمت اعلام کرد، ایده خانه‌های فورپلکس توجه ملی را به خود جلب کرد. شان فریزر، وزیر مسکن فدرال، شهرداری‌ها را موظف کرد تا فورپلکس را به عنوان شرط دریافت این وجوه مجاز کنند. بریتیش کلمبیا از این اقدام استقبال کرده و قانونی را تصویب کرده است که به چهار پلکس، پنج پلکس و شش پلکس در شهرهایی با جمعیت بیش از 5000 نفر اجازه ساخت می‌دهد.
با این حال، همه استان‌ها از این طرح استقبال نکرده‌اند. انتاریو و آلبرتا با این دستور مخالف هستند و استدلال می‌کنند که شهرداری‌های محلی باید بر تصمیمات مربوط به مسکن خود کنترل داشته باشند. داگ فورد، نخست‌وزیر انتاریو اظهار داشت: «ما می‌دانیم که شهرداری‌های محلی جوامع خود را بهتر می‌شناسند و اعتقادی به اجبار به آنها برای ساختن ساختمانی که منطقی نیست، نداریم.»
این مقاومت ریشه در این نگرانی دارد که ویژگی و چهرۀ حومه‌های قدیمی خانه‌های تک‌خانواری می‌تواند به‌طور برگشت‌ناپذیر تغییر کند. تورنتو، شهری با سابقه قوانین منطقه‌بندی که از سال 1929 حامی ساخت خانه‌های تک‌خانواری در حومه‌های آرام بوده است، اکنون ایده فورپلکس را پذیرفته است. این تغییر، بحث ملی گسترده‌تر در مورد ایجاد تعادل بین نیازهای مسکن و هویت جامعه را برجسته می‌کند.
از نظر تاریخی، شهرهایی مانند تورنتو مقرراتی داشتند که از محله‌های با خانه‌های تک خانواری محافظت می‌کردند، که اغلب بر اساس تصورات طبقاتی انجام می‌شد. الکس بوزیکوویچ، نویسنده کتاب (House Divided: How the Missing Middle Will Solve Toronto’s Affordability Crisis)، خاطرنشان می‌کند که سیاست‌های دهه 1910 خانه‌ها و آپارتمان‌ها را از هم جدا کرد، زیرا از ترس اینکه آپارتمان‌ها افراد «اشتباهی» مانند مهاجران را جذب کنند، اشاره می‌کند. اکنون، تحت فشار فدرال، شهرداری‌ها در حال بررسی مجدد این قوانین منطقه بندی منسوخ شده هستند.
با این حال، چالش ها باقی می ماند. براندون دانلی از شرکت Slate Asset Management اشاره می‌کند که توسعه‌دهندگان انگیزه کمی برای تمرکز بر روی پروژه‌های کوچک مانند چهار پلکس در زمانی که ساخت و سازهای بزرگتر و سودآورتر امکان پذیر است، ندارند. علاوه بر این، فرانسیس بولا، مقاله نویس، مشکلات تامین مالی را برجسته می‌کند، زیرا بانک‌ها به وام دادن برای پروژه‌های چهارپلکس عادت ندارند.
با وجود این موانع، دولت فدرال فورپلکس را به عنوان گامی حیاتی در جهت رسیدگی به بحران مسکن می‌بیند. همانطور که تورنتو و سایر شهرها خود را با این مدل مسکن جدید تطبیق می‌دهند، موفقیت ساختمانهای فورپلکس می‌تواند نشان دهنده تحول گسترده‌تری در نحوه رسیدگی کانادا به نیازهای مسکن خود باشد، و مقرون به صرفه بودن را با حفظ هویت شهرها متعادل کند.
