اُلِگ رِدکو که در سال ۲۰۲۲ برای فرار از جنگ اوکراین به کانادا آمد و پارت شاه که از هند برای تحصیل به تورنتو مهاجرت کرده، هر دو با تصویری ایده‌آل از امنیت و زندگی در کانادا وارد این کشور شدند. اما تجربه‌های اولیه آن‌ها این تصویر را دگرگون کرد.
ردکو در گفت‌وگو با رسانه‌ها گفت: «در حال رفتن به ایستگاه مترو بودم که کسی با چاقو مورد حمله قرار گرفت و مردم از محل فرار می‌کردند. این برای من شوکه‌کننده بود، چون سال‌ها فکر می‌کردم کانادا یکی از امن‌ترین و بهترین کشورهای جهان است.»
پارت شاه نیز که در سال ۲۰۲۱ برای تحصیل در رشته طراحی به تورنتو مهاجرت کرد، از تجربه‌های مشابهی صحبت کرد. او گفت: «من در سه شهر بزرگ هند زندگی کرده‌ام، اما متأسفانه اینجا ناامن‌ترین جایی است که احساس کرده‌ام.»
بر اساس یک نظرسنجی جدید که توسط سی بی سی نیوز و در فاصله ۱ تا ۱۸ نوامبر ۲۰۲۴ انجام شده است، تقریباً یک‌سوم از مهاجران تازه‌وارد به انتاریو احساس امنیت کمتری در کانادا نسبت به کشور مبدأ خود دارند. از مجموع ۱۵۰۰ نفری که در این نظرسنجی شرکت کردند، ۲۹ درصد از تازه‌واردان انتاریو و ۲۳ درصد از پاسخ‌دهندگان در سطح ملی اعلام کردند که کانادا برایشان کمتر از کشورشان امن است.
شاه با اشاره به تجربه‌ای در یک کتابخانه گفت که فردی او را تهدید کرده و به خاطر برچسب رنگین‌کمانی روی لپ‌تاپش مورد توهین قرار داده است. او افزود: «نکته شوکه‌کننده این بود که هیچ‌کس در کتابخانه مداخله نکرد، تا زمانی که یک کتابدار از آن فرد خواست محل را ترک کند.»
کارشناسانی که با مهاجران در منطقه تورنتو بزرگ کار می‌کنند، می‌گویند احساس ناامنی تازه‌واردان تنها به مسائل فیزیکی محدود نمی‌شود و عواملی همچون شرایط نامناسب مسکن و ناامنی اقتصادی نیز در این موضوع نقش دارند.
قاضی حسن، مدیر برنامه‌های مهاجران در خدمات اجتماعی وودگرین، گفت: «به‌ویژه در دو سال گذشته، بسیاری از تازه‌واردان، به‌ویژه پناهجویان، در شرایط بسیار نامناسبی زندگی می‌کردند. آن‌ها مسکن، غذا یا مواد بهداشتی نداشتند و این یک بحران واقعی بود.»
گورپریت مالهوترا، مدیرعامل خدمات اجتماعی ایندوس، اشاره کرد که برخی دانشجویان بین‌المللی در خانه‌هایی با ۲۰ نفر دیگر زندگی می‌کنند. او همچنین از کارفرمایان سوءاستفاده‌گر صحبت کرد که حقوق مهاجران را پرداخت نمی‌کنند یا حتی گذرنامه‌هایشان را توقیف می‌کنند.
در مواجهه با این شرایط دشوار، مهاجران تازه‌وارد اغلب احساس می‌کنند که اگر بخواهند اعتراض کنند یا صدای خود را بلند کنند، ممکن است مسکن یا شغل خود را که به‌دست آوردنش بسیار دشوار بوده، از دست بدهند.
مالهوترا گفت: «حتی اگر این اتفاق‌ها مستقیماً برای شما نیفتاده باشد، اما از وقوع آن‌ها برای دوستان یا همکارانتان باخبر شوید، باز هم احساس اضطراب می‌کنید. نمی‌توانید با کارفرمایی که به شما ظلم می‌کند یا صاحب‌خانه‌ای که بیش از حد دخالت می‌کند مقابله کنید، چون چیزی که ممکن است از دست بدهید، بسیار ارزشمند است.»
با نگاه به آینده، تازه‌واردان و مدافعان حقوق آن‌ها امیدوارند که برنامه‌ریزی بهتر و حمایت بیشتری از سوی همه سطوح دولت انجام شود.
قاضی حسن می‌گوید: «در حالی که سازمان‌هایی مانند وودگرین به منابع بیشتری برای پاسخگویی به نیازها احتیاج دارند، قدرت جامعه نیز بسیار مهم است.»
او افزود: «به آن‌ها این حس را بدهید که تنها نیستند. شما اینجا تنها نیستید، شما اینجا با هم هستید.»
