طبق برآوردها، نسل «بیبی‌بومرها» در کانادا قرار است طی دو سال آینده نزدیک به یک تریلیون دلار ثروت به وارثان خود، عمدتاً فرزندان نسل «هزاره» (میلنیال)، منتقل کنند. این انتقال ثروت که بزرگ‌ترین در تاریخ کانادا محسوب می‌شود، تنها به صورت پول نقد نیست؛ بلکه شامل مجموعه‌های عظیمی از وسایل، مبلمان، کلکسیون‌ها، ابزار و اشیای شخصی نیز می‌شود.
بیبی بومرها (Baby Boomers) و میلنیال‌ها (Millennials) دو نسل با ویژگی‌های متفاوت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی هستند. بیبی بومرها شامل افرادی هستند که بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴ متولد شده‌اند؛ این نسل به دلیل رشد اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم و افزایش نرخ تولد، به این نام شهرت یافت. آن‌ها اغلب به سخت‌کوشی، ثبات شغلی و ارزش‌گذاری بر مالکیت خانه و پس‌انداز معروف‌اند. در مقابل، میلنیال‌ها که بین اوایل دهه ۱۹۸۰ تا اواسط دهه ۱۹۹۰ متولد شده‌اند، در عصر دیجیتال رشد کرده و به فناوری، تحصیلات، تنوع فرهنگی و زندگی انعطاف‌پذیر اهمیت می‌دهند.
با انتقال این اموال و دارایی‌ها، گفت‌وگوهای گاه ناخوشایندی میان نسل‌ها شکل می‌گیرد که در مورد ارزش‌گذاری این دارایی‌ها و تصمیم‌گیری درباره آینده آن‌هاست.
«کلی اسمیت» از شهر اوک‌ویل، انتاریو، که اخیراً به والدینش در کوچک‌تر کردن فضای زندگی‌شان کمک کرده، این فرایند را «احساسی، خسته‌کننده، خنده‌دار و گاهی غم‌انگیز» توصیف می‌کند. او می‌گوید که احساس گناه ناشی از نپذیرفتن برخی از وسایلی که والدینش به آن‌ها اهمیت زیادی داده‌اند، یکی از چالش‌های این فرایند بوده است.
برای مدیریت این حجم از اموال، بسیاری از خانواده‌ها به متخصصان سازماندهی مراجعه می‌کنند. بر اساس گفته‌های نورین موزیک (Noreen Music)، رئیس انجمن متخصصان سازماندهی کانادا، تقاضا برای این خدمات در 25 سال گذشته چهار برابر شده است. اما این خدمات ارزان نیستند؛ به عنوان مثال، پاک‌سازی یک زیرزمین توسط شرکت‌های تخصصی ممکن است بیش از ۵ هزار دلار هزینه داشته باشد.
طبق گفته «برایان لمان»، کارشناس ارزیابی و فروش املاک، گرچه وسایلی مانند ابزارآلات، جواهرات و ساعت‌های باکیفیت همچنان خریداران خود را دارند، اما نسل جوان به دنبال وسایلی هستند که کاربردی باشند. به گفته او: «چرا باید یک سرویس چینی گران‌بها داشت که فقط چند بار در سال استفاده می‌شود؟»
علاوه بر این، سبک زندگی در آپارتمان‌های کوچک باعث شده تقاضا برای مبلمان رسمی و قدیمی کاهش یابد. به تعبیر او: «فروش میزهای قهوه‌ای‌رنگ کاهش یافته است.»
یکی از روش‌های پیشنهادی برای کاهش این چالش، «پاک‌سازی به سبک سوئدی» است؛ یعنی افراد پیش از مرگ اموال و وسایلشان را به افرادی که دوستشان دارند، منتقل می کنند. این کار نه‌تنها از انباشت وسایل غیرضروری جلوگیری می‌کند، بلکه داستان‌ها و خاطرات مرتبط با آن اشیا را نیز به نسل بعد منتقل می‌کند.
«لیندا چو»، مدیر یک شرکت تخصصی سازماندهی در ونکوور، تأکید می‌کند که نگهداری وسایل در انبارها راه‌حل مناسبی نیست و هزینه‌های بالایی به همراه دارد که می‌تواند صرف نیازهای مهم‌تری شود.
در نهایت، برای بسیاری از خانواده‌ها، ارزش معنوی برخی از اشیای به جا مانده از والدین بیش از ارزش مالی آن‌ها اهمیت دارد. به عنوان مثال، «کلی اسمیت» یک عروسک خرگوش قدیمی مادرش را نگه داشته است؛ وسیله‌ای که با وجود ناشناخته بودن منشا آن، هر بار نگاه کردن به آن لبخندی بر لب او می‌آورد.
