در تاریخ 19 سپتامبر، ساچندیپ سینگ، یک مهاجر 23 ساله از هند که به عنوان راننده اوبر در کانادا مشغول به کار بود، با اتفاق ناگواری مواجه شد. پس از اینکه چند مایل از فرودگاه پیرسون تورنتو با یک مسافر به سمت شهر رانندگی کرده بود، اپلیکیشن اوبر او به طور ناگهانی متوقف شد. دلیل این مشکل، انقضای مجوز کار او بود. مهاجرانی مانند سینگ که از طریق برنامه‌های موقت مهاجرتی وارد کانادا شده‌اند، اکنون با چالش‌های جدیدی روبرو هستند؛ چالش‌هایی که آنها را در وضعیت قانونی نامشخصی قرار داده است.
سینگ در سال 2019 به عنوان دانشجوی بین‌المللی وارد کانادا شد. برنامه‌ای که او و هزاران دانشجوی بین‌المللی دیگر دنبال کرده‌اند، به نام «تحصیل، کار، اقامت» (study-work-stay) شناخته می‌شود و به دانشجویان این فرصت را می‌دهد که پس از فارغ‌التحصیلی با دریافت مجوز کار، در کانادا اقامت داشته باشند و مسیر خود را به سمت اقامت دائم باز کنند. با این حال، تغییرات اخیر در سیاست‌های مهاجرتی کانادا، این مسیر را برای بسیاری از آنها به شدت محدود کرده است.
طبق آمار دولت کانادا، در حال حاضر نزدیک به 3 میلیون نفر در این کشور دارای وضعیت اقامت موقت هستند و 2.2 میلیون نفر از این افراد در دو سال گذشته وارد کشور شده‌اند. این مهاجران 6.8 درصد از جمعیت 41.3 میلیونی کانادا را تشکیل می‌دهند، در حالی که این رقم در سال 2022 تنها 3.5 درصد بود. در حالی که این مهاجران در سال‌های گذشته به عنوان نیروی کار حیاتی برای اقتصاد کشور شناخته می‌شدند، اکنون با افزایش بیکاری و مشکلات اقتصادی، نقش آنها مورد سوال قرار گرفته است. نرخ بیکاری برای ساکنان موقت بیش از 14 درصد است، در حالی که نرخ کلی بیکاری در کشور 6 درصد گزارش شده است.
شهرهای کانادا با بحران مسکن مواجه شده‌اند و سیستم‌های بهداشتی و درمانی در برخی استان‌ها، به ویژه شهرهایی مانند برامپتون که بسیاری از مهاجران در آن ساکن هستند، زیر فشار قرار گرفته است. برای مثال، برامپتون تنها دارای یک بیمارستان اصلی و یک مرکز پزشکی کوچک است که برای جمعیت حدود 700 هزار نفری آن ناکافی است. این کمبودها و مشکلات اقتصادی، موجی از انتقادات را به سوی مهاجران موقت به وجود آورده است. در ماه آگست، نظرسنجی‌ها نشان داد که دو سوم کانادایی‌ها معتقدند که سیاست‌های مهاجرتی فعلی کشور تعداد بیش از حد مهاجران را وارد کرده است.
در واکنش به این انتقادات، مارک میلر، وزیر مهاجرت کانادا، اعلام کرد که دولت از ابتدای سال جاری محدودیت‌های بیشتری را در صدور ویزا و اقامت موقت اعمال کرده است. این محدودیت‌ها شامل کاهش تعداد ویزاهای دانشجویی و همچنین تعیین سقف برای تعداد کارگران خارجی موقت که شرکت‌ها می‌توانند استخدام کنند، می‌شود. همچنین، تمدید مجوزهای کار برای بسیاری از مهاجرانی که مجوزهایشان به پایان رسیده است، متوقف شده است.
رندی بویسونو، وزیر اشتغال کانادا، در یکی از کنفرانس‌های خبری اخیر اعلام کرد: «برنامه کارگران خارجی موقت مانند یک آکاردئون است. زمانی که اقتصاد نیاز به نیروی کار دارد، درهای این برنامه باز می‌شود و در زمانی که شرایط اقتصادی سخت می‌شود، ما این آکاردئون را بسته و ورود افراد را محدود می‌کنیم.»
با این حال، این تغییرات ناگهانی در سیاست‌های مهاجرتی برای بسیاری از مهاجران مانند سینگ، که خانواده او حدود 40 هزار دلار کانادا برای تحصیل او هزینه کرده است، به معنای مواجهه با آینده‌ای نامعلوم است. او می‌تواند با پرداخت هزینه‌های بالای دانشجویی به کانادا بازگردد، یا با دریافت ویزای گردشگری به طور قانونی در کشور بماند، اما این گزینه به او اجازه کار نخواهد داد. بازگشت به هند برای او یکی از آخرین و ناخواسته‌ترین گزینه‌هاست، زیرا سال‌ها وقت و سرمایه خود را در کانادا صرف کرده است.
در برامپتون، جایی که بسیاری از مهاجران هندی ساکن هستند، اعتراضاتی علیه این سیاست‌ها به راه افتاده است. دانشجویان بین‌المللی و کارگران موقت با برپایی کمپ‌هایی در نزدیکی بزرگراه‌های اصلی شهر، خواستار حمایت بیشتری از سوی دولت شده‌اند. آنها شعارهایی مانند «کافی بودیم برای کار؟ کافی باشیم برای ماندن» را بر روی پلاکاردهای خود نوشته‌اند.
گروه‌های حمایتی مانند خدمات اجتماعی ایندوس نیز هشدار می‌دهند که بسیاری از این مهاجران در شرایط نامطلوبی قرار دارند. برخی از آنها ممکن است به کارهای غیرقانونی و مشاغل کم‌درآمد روی بیاورند یا حتی توسط گروه‌های جنایتکار استخدام شوند. طبق آمارهای دولتی، در هشت ماه اول سال جاری، بیش از 13 هزار دانشجوی بین‌المللی درخواست پناهندگی کرده‌اند که این رقم بیش از دو برابر کل سال گذشته است.
گورپرتاپ سینگ تور، مشاور محلی از برامپتون و یکی از مهاجران سابق، اعلام کرد که این تغییرات ناگهانی سیاست‌های مهاجرتی دولت، به بسیاری از مهاجران حس «خیانت» داده است. وی تاکید کرد: «وقتی دولت به این سرعت برنامه‌های مهاجرتی را کاهش می‌دهد، این احساس وجود دارد که ما از پشت خنجر خورده‌ایم.»
