در جولای سال 1945، زمانی که جی رابرت اوپنهایمر و سایر محققان پروژه منهتن برای آزمایش بمب اتمی جدید خود در صحرای نیومکزیکو آماده می‌شدند، اطلاعات نسبتاً کمی در مورد نحوه رفتار این سلاح بزرگ داشتند.
در 16 جولای، هنگامی که دستگاه انفجاری پلوتونیوم در آزمایشی با نام رمز «ترینیتی» (Trinity) بر فراز یک برج فلزی 30 متری منفجر شد، انفجار حاصله بسیار قوی‌تر از حد انتظار بود. ابر قارچی شکل رادیواکتیو نیز چندین برابر بیشتر از حد انتظار وارد جو شد: حدود 50000 تا 70000 فوت (15 تا 20 هزار متر).
اکنون به مناسبت اکران عمومی فیلم «اوپنهایمر» یک مطالعه جدید، روز پنجشنبه 20 جولای 2023 قبل از ارسال به یک ژورنال علمی برای داوری همتا منتشر شده که نشان می‌دهد ابر و بارش هسته‌ای (Nuclear Fallout) این انفجار فراتر از آن چیزی که متخصصان در پروژه منهتن در سال 1945 تصور می‌کردند، پراکنده شده است. نویسندگان این مطالعه با استفاده از پیشرفته‌ترین نرم‌افزار مدل‌سازی و داده‌های آب‌وهوای تاریخی که اخیراً به دست آمده، می‌گویند که بارش رادیواکتیو ناشی از آزمایش Trinity در صحرای خورنادا دل موئترو (Jornada del Muerto) به 46 ایالت، کانادا و مکزیک رسیده است.
سباستین فیلیپ، محقق و دانشمند در دپارتمان «علم و امنیت جهانی» دانشگاه پرینستون، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: «این یک یافته بزرگ است و در عین حال نباید کسی را متعجب کند.»
این مطالعه همچنین پیامدهای 93 آزمایش اتمی ایالات متحده در صحرای نوادا را مجدداً تجزیه و تحلیل کرد و نقشه‌ای ایجاد کرد که محل رسوب مواد رادیواکتیو را در سراسر ایالات متحده و فراتر از مرزهای آن در شمال و جنوب نشان می‌دهد؛ این تیم همچنین امیدوار است که آزمایش‌های ایالات متحده بر روی اقیانوس آرام را نیز در آینده مطالعه کند.
سوزان آلزنر، نویسنده این مطالعه و یکی از بنیانگذاران shift7، سازمانی که تحقیقات این مطالعه را هماهنگ کرده است، می‌گوید که محاسبه میزان بارش هسته‌ای ترینیتی در مکان‌های رسوب اولیه در ایالات متحده، کانادا و مکزیک دشوار است.
حرکت ابر ترینیتی توسط فیزیکدانان و پزشکان پروژه منهتن تحت نظر بود، اما آنها دامنه وسیع حرکت آن را دست کم گرفتند.
در دهه‌های بعد، فقدان داده‌های حیاتی، ارزیابی‌ها و تلاش برای مطالعات نتایج آزمون ترینیتی را تحت تأثیر قرار داده است. دکتر فیلیپ گفت که ایالات متحده در سال 1945 هیچ ایستگاه نظارتی ملی برای ردیابی پیامدها نداشت. به علاوه، داده‌های ضروری تاریخی آب و هوا و جو فقط از سال 1948 به بعد در دسترس بود. بازسازی نتایج آزمایش‌ها در نوادا، از سال 1951، آسان‌تر بود، اما تحلیل مجدد Trinity به طرز ناامیدکننده‌ای دشوار بود.
دکتر فیلیپ با استفاده از داده‌ها و نرم‌افزار جدید ساخته شده توسط NOAA، بارش هسته‌ای Trinity را مجدداً تحلیل کرد. و در حالی که نویسندگان این مطالعه به محدودیت‌ها و عدم قطعیت‌ها در محاسبات خود اذعان کرده‌اند، آنها معتقدند که تخمین خود تأثیر هسته‌ای این آزمایش را بر روی قاره آمریکای شمالی به صورت حداقلی انجام داده‌اند.
ام وی رامانا استاد امنیت جهانی و انسانی و رئیس نهاد Simons chair in disarmament، در دانشگاه بریتیش کلمبیا، که در این مطالعه دخیل نبوده، می‌گوید: «این یک مطالعه بسیار جامع و به خوبی اجرا شده است.»
دکتر فیلیپ می‌گوید که بارش هسته‌ای ناشی از انفجار ترینیتی 87 درصد از کل رسوبات هسته‌ای یافت شده در سراسر ایالت نیومکزیکو را تشکیل می‌دهد، که شاهد رسوبات هسته‌ای از آزمایش‌های دیگر بوده است. از سال 1945 تا 1962 مجموعاً 101 آزمایش هسته‌ای در سطح زمین در ایالات متحده انجام شد.
داده‌های سرشماری سال 1940 نشان می‌دهد که حدود 500 هزار نفر در شعاع 150 مایلی محل آزمایش زندگی می‌کردند. به گفته کنسرسیوم Tularosa Basin Downwiders، برخی از خانواده‌ها در فاصله 12 مایلی زندگی می‌کردند. با این حال به هیچ یک از آنها در مورد آزمایش از قبل هشدار داده نشد و قبل یا بعد از آزمایش تخلیه نشدند.
این مطالعه همچنین رسوب قابل توجهی را در ایالت‌های نوادا، یوتا، وایومینگ، کلرادو، آریزونا و آیداهو را مستند کرده است.
Podcast: Play in new window | Download
