با افزایش دما در تورنتو و جان گرفتن دوباره طبیعت، یک مشکل همیشگی باز می‌گردد: رشد گیاه علف سیر (garlic mustard) با نام علمی Alliaria petiolata نیز افزایش می‌یابد. این گیاه تهاجمی که در دهه 1800 از اروپا وارد کانادا، به طور پیوسته به دره‌ها و مناظر طبیعی انتاریو و تورنتو نفوذ کرده است و به عنوان تهاجمی‌ترین گونه نباتی، تهدیدی برای گیاهان بومی ایجاد کرده است.
علف سیر که با رایحه تند سیر هنگام له شدن قابل تشخیص است، چرخه زندگی دو ساله دارد. در سال اول، خوشه‌هایی از برگ‌های سبز تیره ایجاد می‌کند، در حالی که سیستم ریشه‌ای قوی آن ثابت می‌شود. در سال دوم، ارتفاع آن به 1.2 متر می‌رسد و دارای برگ‌های مثلثی، دندانه دار و گل‌های کوچک سفید است که در ماه می شکوفا می‌شوند.
علف سیر علیرغم ظاهر بی‌گناهش، یک تهدید قابل توجه است. به سرعت تکثیر می‌شود، هر چهار سال یک بار دو برابر می‌شود و تا سه دهه در خاک زنده می‌ماند. این گیاه که با محیط‌های مختلف سازگار است، می‌تواند در مناطق آفتابی یا سایه دار، از جنگل گرفته تا سواحل رودخانه، رشد کند.
این گونه تهاجمی با از بین بردن گل‌های وحشی بومی مانند تریلیوم‌ها و تداخل در رشد قارچ‌ها، اکوسیستم‌ها را مختل می‌کند و در نتیجه روی دیگر گونه‌های گیاهی تأثیر می‌گذارد. حضور آن همچنین چندین گونه از گونه‌های در معرض خطر انتاریو از جمله جینسنگ آمریکایی و تریلیوم آویزان را به خطر می‌اندازد.
با این حال علف سیر خوراکی و سرشار از ویتامین‌های A و C است و می‌توان آن را در غذاهای شور استفاده کرد.
